Ja, ik waarschuw vooraf even: deze blog wordt niet alleen láng, hij zal ook bol staan van moederlijke zorgen. Je kind loslaten. Heeft iemand ooit verteld hoe moeilijk dat is? Realiseren dat dat kleine, guitige ventje een heuse kerel aan het worden is. (En als er iets is waar grote kerels níet op zitten te wachten, zijn het wel overbezorgde moeders.) Geloof me, ik ben er één van de ergste soort. Een wedstrijdje zenuwen, zorgen maken en rampscenario’s verzinnen; deze zal ik glansrijk doorstaan en winnen. Desalniettemin werd ik deze zomervakantie flink op de proef gesteld. Zoonlief van 14 jaar zou alleen op reis gaan, naar familie, enkele duizenden kilometers van huis. En dat in deze tijd van geannuleerde vluchten, hysterische drukte, mensen die over elkaar heen buitelen op luchthavens en elkaar nog minder ruimte gunnen dan dieren in de bio-industrie überhaupt hebben. Had ik al gezegd dat ik een overbezorgde moeder ben? P.S.: deze blog schrijf ik vanuit mijn hart en niet in opdracht van een ander of een bedrijf. Het is dus geen stiekeme #ad of iets dergelijks.
Mama, ik ben geland!
Je wilt niet weten hoe opgelucht ik was toen de zoon me een berichtje stuurde dat hij geland was. Het vliegtuig was in ieder geval veilig aangekomen. Deze zorg kon ik van mijn lange zorgenlijst afvinken. Ik vroeg hem of de stewardessen hem extra verwend hadden – want dat was ik gewend van KLM – maar helaas, hij had met WizzAir gevlogen. (Dat was schijnbaar praktischer i.v.m. de bestemming.) Onderweg mocht je snackjes en drinken louter met creditcard betalen. Of precies gepast. De kaassnackjes die mijn kind (míjn kind!) al in zijn handen had, werden er sans gêne weer uitgegrist. Ze hadden geen wisselgeld voor een briefje van €50. Zelfs een bekertje water kon er niet van af. Of hij wel begeleid was, vroeg ik hem. Nope. Voor, tijdens en na de reis was er geen begeleiding. Niemand liep met hem mee om te zien of hij veilig bij zijn oma aankwam. Godzijdank kon ik even later de zorg of hij in veilige handen was ook van mijn lijst wegstrepen. Hij zat bij oma in de auto. Na een dik uur waren ze thuis en stopten mijn hartkloppingen voor die dag.
Therapeutisch schoonmaken heeft zo z'n voordelen.
De elf lange dagen die volgden – wat kun je je puber opeens vréselijk missen! – gingen tergend langzaam voorbij. Ik miste zijn gebral vanachter de computer, als hij online aan het gamen was. De bergen wasgoed, de aangekoekte borden en glazen naast zijn bed, het grote-mensen-lijf-in-wording dat af en toe een knuffel nodig heeft… Dus ik besloot deze dagen vooral het huis van onder tot boven te poetsen. Schoonmaken kan erg therapeutisch werken (en heeft ook nog eens een verbluffend resultaat). Over de puberkamer deed ik maar liefst drie middagen, maar het resultaat mocht er zijn.
De vlucht is geannuleerd. Reden onbekend.
En toen was ein-de-lijk de dag daar: zoonlief zou terugreizen. Zijn vlucht zou om 15.10u vertrekken. Hij stond al klaar en oma zou op de (bescheiden) luchthaven blijven wachten tot zijn vlucht daadwerkelijk vertrokken was. En exáct om 15.10u appte de puber me: de vlucht is geannuleerd. Reden onbekend. Ik zal je de lelijke woorden die hij stuurde besparen. En de tranen met tuiten die ik stiekem huilde ook.
Het is goed, straalde de stewardess uit. Bij mij ben je in veilige handen.
Gelukkig is mijn man een ware held. (Hij zou eigenlijk een cape moeten dragen.) Hij nam contact op met KLM (en níet - ik herhaal - níet!) met WizzAir. Lang verhaal kort: onze zoon kon de volgende dag al vanaf een ander - meer geciviliseerd - vliegveld, volledig begeleid en kosteloos naar Amsterdam vliegen. Vanaf het moment dat hij door zijn oma aangemeld werd bij de balie, was hij in goede handen. KLM liet de minderjarige, het ummetje – geen seconde alleen. Onderweg was er een lieve stewardess, die volgens hem een soort oma was, die hem allerlei lekkers toestopte (vooral de brownies waren top) en hem keer op keer lief toelachte, zoals alleen oma’s dat kunnen. ‘Het is goed,’ straalde ze uit. ‘Bij mij ben je in veilige handen.’ De begeleider die zoonlief na het landen netjes afleverde bij zijn vader, liet hem een document tekenen. ‘Dat is om te bewijzen dat je heel en niet in stukken aangekomen bent,’ zei hij. Godzijdank zijn er nog mensen met humor op deze planeet!
Omdat je op Schiphol de lekkerste burgers kunt eten, was de pasta-di-mama die ik gemaakt had als welkomstmaaltje bij thuiskomst compleet overbodig. Geeft niks, pasta is de dag erna vaak nog lekkerder.
Zijn tassen staan inmiddels als een stilleven in de hal.
En nu is de puber al meer dan een week terug en staan zijn tassen nog steeds onaangeroerd in de hal. Ondanks meerdere verzoeken mijnerzijds zijn tas uit te pakken. Het is inmiddels meer een soort van stilleven geworden. Een nostalgische herinnering aan de eerste keer dat hij alleen op reis ging en ik moest leren loslaten. Maar ik ga dus echt niet zijn tas uitpakken. Dat moet hij zelf maar doen. Want dat, lieve moeders, is ook onderdeel van loslaten. Hij regelt het zelf maar. ;-)
Comments