Mijn zoon is gek op Kerstmis. Vanaf september is Sam al bezig met het aftellen naar de adventstijd; zijn favoriete tijd van het jaar. Aanvankelijk dacht ik dat het kwam door de enorme berg cadeautjes onder de boom. Want in tegenstelling tot Sinterklaas, vieren wij Kerst altijd Zeer Uitgebreid.
Maar dat blijkt dus niet waar te zijn. Hij geniet gewoonweg intens van de warme gezelligheid, de kleine lichtjes en kaarsjes, de geur van de kerstboom, het huis in kerstsfeer. Het gevoel je terug te kunnen trekken in een cocon. In kerstpyjama onder een dekentje op de bank films kijken. Natuurlijk zijn de kerstcadeaus de kers op de taart, maar evengoed is dat niet hetgeen hem een ultieme kerstfan maakt. Hij loopt al de hele week in zo’n heerlijke foute kersttrui rond. Met trots.
Gisterenmiddag nam ik hem mee naar de Intratuin. Natuurlijk om een kerstboom – zo groot mogelijk! – aan te schaffen, maar ook om onze collectie kerstversieringen uit te breiden. Zodra mijn zoon door de kerstshow loopt, gaan zijn oogjes glinsteren en is hij praktisch sprakeloos. Net zoals ik, zodra ik bij de kassa ben aangekomen en geheel tegen mijn planning in voor een exorbitant bedrag aan kerstigheid in mijn kar blijk te hebben. Ja, veel kleine bedragjes bij elkaar maakt een groot bedrag. Dat is geen hogere wiskunde, ofzo.
Bij thuiskomst staat Sam te popelen en trappelen van opwinding. We moeten de kerstboom zo snel mogelijk optuigen! En we moeten nú de kelder in om alle dozen met kerstversieringen te pakken. Maar ik ben, na uren zwerven door de Intratuin, eerst wel even toe aan een kleine versnapering. Voor de gelegenheid schenk ik mezelf een glas champagne in. Pre-Kerst-stemming.
Het duurt Sam allemaal veel te lang. Dus na twee slokken loop ik met hem de kelder in om alle dozen kerstspullen te pakken. Ik kan alleen de kerstboomstandaard niet vinden. Ik heb dat kreng tot zeker eind oktober op diverse plekken in huis, op de loggia en in de werkkamer aangetroffen, onder het mom van ‘die leg ik klaar om in de kelder te leggen’. Waarschijnlijk ligt-ie dus nog ergens in huis. Uiteindelijk tref ik ‘m inderdaad in een rommelkast aan. Hij lag klaar om, net zoals de lege bloempotten, de boormachine en de doos kinderachtige spelletjes in de kelder gelegd te worden. Maar ja, dat had waarschijnlijk in november geen zin meer. Dan blíjf je op-en-neer slepen met spullen, hè?
Als de kerstboom twee uur later in pure perfectie staat te schitteren, alle snoeren met kleine lampjes aangezet zijn, de kleine houten huisjes in de vensterbanken staan en alle kaarsen zijn aangestoken, begint het buiten donker te worden. Sam heeft zijn kerstpyjama aangetrokken en ploft neer op de stoel naast de kerstboom. Intens gelukkig kijkt hij ernaar. Aan elke versiering in de boom beleeft hij een herinnering. ‘Oh ja, dat rendiertje!’, ‘Die wilde ik toen ik in de kleuterklas zat!’ en ‘Weet je nog, mam, dat ik die vogel op mijn jas wilde vastmaken?’
Zo schattig. Mijn grote, stoere zoon is plots mijn lieve, kleine kerstmannetje.
Laat de Kerst maar beginnen.
Wij zijn er helemaal klaar voor!